Inizio > Descubre Uesca > Leyendas
Pulsa para imprimir la noticia   Pulsa para enviar la noticia  

A LEYENDA DE PYRENE 



En unas tierras d’o Norte, en un momento asaber qué lontano, bibiba Túbal, considerau por muitos como o Dios de l’Olimpo e que abitó por primer bez a Peninsula Iberica.

D’a unión de Túbal e una serena naxió Pyrené, una choben de belleza turbadera, profundos güellos berdes e mirada penetrán e periglosa, ya que aquel que se la miraba luego quedaba preso d’un incante d’amor.

A la choben l’agradaba de pasiar-se entre os bosques d’as planuras aluñando-se d’atras preocupazions e asinas pasaba os suyos días e as suyas lunas, alufrando tota a belleza que l’amostraba o mundo.

Pasó o tiempo e o per cada bez más anziano Dios de l’Olimpo enfermó. Combertiu por amor en mortal, o suyo cuerpo l’aluñaba d’a bida.

Pyrené pasó semanas esnabesando bosques, plegando radizes e cozendo yerbas que aplicar a su enfermo pai. Desesperada, s’encaminó ta una cruzillata an que enterró tres cucarachos muertos.

A las pocas horas un ombre de michana edat interrumpió o suyo dondiar tranquilo por os bosques.

—En realidat yes a más bella de totas as mullers que he bisto, Pyrené.

—Yes tú l’ánchel caito? —respondió a choben mirando-se-lo fito-fito.

—Asinas ye, e soi benito a conzeder-te tres deseyos.

—Cura a mi pai e libera-lo d’a malentía.

—Cumpliré a tuya boluntat, turbadora belleza entre as arramas —respondió o dimonio de bez que s’aluñaba—, pero recuerda que dimpués de demandar os deseos tuyos, l’anima tuya me pertenexerá por siempre.

****

Pasó o tiempo e Túbal recuperó a suya salut a suya filla tornó a sonredir e a pasiar-se tranquilamén por os bosques, pero con tot e con ixo a paz no duró guaire, pus una tribu de salbaches guerrers plegó en a Peninsula e no tardón a atacar as tierras d’o Norte.

Túbal cayó muerto en combat e Pyrené fue presa. Sin saber a quí recurrir, a choben demandó o segundo d’os suyos deseyos.

—¡¡Ser escuro d’a nuei, yo t’imboco!! Te lo ruego, biene a aduyar-me.

Satanás s’azercó a la gayola do a choben yera atada.

—Ya toz hez dezidiu a amar-me, güellos machicos! Tiengo espazio a o canto mío pa la mesacha que s’apaseya por os bosques. O infierno ye gran...

—Nunca no tos beyerez correspondiu, desertor, tos he feito benir porque deseyo a Ercules, a fuerza de l’Olimpo que nos liberará d’a imbasión d’estos salbaches.

—Si ye o buestro deseyo, tos lo conzederé, pero paraz cuenta porque a l’atra bez que nos beigamos a buestra anima me pertenexerá por siempre, e bos, turbadora, nunca más no podrez apasiar-tos por os bosques.

O dimonio agafó suabemén a mano d’a mesacha dulze e cutia de güellos berdes.

—Soi muito solo —suplicó o malbau—, a eternidat ye colosal e a buestra mirada ye bisa e sospiro, pos en beras, sacaz l’aliento.

****

Pasaus tres días, o poderoso Ercules plegó en a Península e planteyó batalla a os salbaches, que, dimpués de sangrosas luitas capitulón, fuyindo aquells que o fillo d’o Dios no eba muerto.

O benzedor liberó a la filla de Túbal, quedando instantaniamén preso d’a suya belleza.

****

Pasón días e Ercules e Pyrené se fazión amans que zelebraban l’amor d’els entre as fuellas d’o bosque.

Un día, entre que Pyrené s’apasiaba entre os árbols, aparexió Cherión, un monstro de tres cabezas o deseyo d’o cual yera poseyer a más bella mortal, enfermo d’amor.

Ella, beyendo a muerte mui zerca imbocó o dimonio.

—Te reclamo, Luzifer, acude pa cumplir o terzero d’os míos deseyos e finalizar o nuestro trato.

—Beigo que has comprendiu cuál ba a estar o tuyo destino, e no opondrás resistenzia.

—Maldito sigas, dimonio, e como siempre luen d’a berdat, cumple lo que yo te planteyo e tuya será l’alma mía; fe naxer en esta tierra d’o Norte a cadena de montañas más singular e inspiradera de toz os reinos; fé crexer plantas que no aparexcan en nengún atro lugar e a berdor d’as cuals engalane as suyas tierras; fé que o puesto l’abiten animals de tota mena e espezies que cusiren e mantiengan o manto berde de tota a sierra. E fé que tot ixo tienga o mío nombre, dimonio!!!

Satanás, loco d’ira ante a obligazión de cumplir o deseyo d’a choben, inzendió o bosque.

Una alica fuyó entre os árbols a la enzerca d’Ercules, encara que este nunca no plegó a tiempo ya que cuan retornó a suya amán ya eba desaparexiu.

O fillo d’o Dios, enfurismau, trucó de tal forma o suelo e prebocó tal temblor que enormes piedras crexión dando forma e cumplimiento a o deseyo de Pyrené.

Ercules, escazilando o nombre de Pyrené, fazió escuitar dende alabez o nombre d’aquellas montañas a las chens que bibiban en os alredors.

—Pyrené... bos amo!!!

—Pirine bos amo!!

—Pirineu...s amo!!

—Pirineus...!! —entendió a chen…

http://www.relatos366.com/
Carrusel Fotográfico
 


 
Zaragoza Turismo SD Huesca Espacio 0,42 Comercio Huesca Hoya de Huesca