|
Feneziu en 1134 o rei d'Aragón, Alifonso I o Batallero, sin deszendenzia, os nobles ufrión a Corona d'o Reino a o suyo chirmán Ramiro, recluiu en o monesterio franzés de Saint Pons de Thomières. Con un rei inexperto e aparenmén aglariau, os nobles aragoneses se pensón que podrían maniar-lo como els queresen.
Ramiro II, o Monche, prenió posesión d'o trono pa fin d'ixe año con o compromís de retornar en dos años ta os suyos quefers eclesiasticos, asinas que hese asegurau a linia de suzesión. Os continos desdens e rebeldías d'os nobles prinzipals metión a la Corona a o canto d'a ingobernabilidat e Ramiro, nobalizio en cuestions de corte e gubierno, demandó consello a o suyo mentor, l'abat de Saint Pons. Éste, dimpués d'ascuitar a o emisario d'o Rei, sin tartir e con un cutiello en a man, salió ta o güerto d'o monesterio do talló as fuellas de col que más sobresaliban, de bez que ordenó a o emisario que recontase a o rei lo que heba bisto.
Zaga o recontamiento d'o emisario, o rei combocó a toz os nobles aragoneses a palazio con a desincusa d'amostrar-les una enorme campana o bandiar d'a cual resonaría en os confins d'o reino. Entre dibertius, curiosos e eszepticos, uno a uno, os nobles más rebeldes fuen conduzius ta la estacha para beyer a famosa campana. Tot entrando, un berdugo les iba tallando a cabeza a toz. Mesas as cabezas en zerclo, penchando d'una baguera una d'ellas en o zentro, manera de batallo, fazió entrar en a estacha a la resta d'os nobles pa que alufrasen a Campana de Uesca, que sonó en tot o Reino d'Aragón.
A Campana de Uesca.
Deposito d'o Museu del Prado. Autor: José Casado del Alisal (1832-1886) Nº Cat. P-6751
|